Swaziland, Zuid-Afrika en Mozambique - Week 7 & 8

De rit naar St. Lucia duurde ongeveer vier uur. Onderweg stopten we bij een supermarkt waar we met twaalf meiden boodschappen moesten doen voor de eerste paar dagen. Rond vier uur kwamen we aan in de lodge. De lodge lag aan een rivier waarin zich nijlpaarden, haaien en krokodillen bevonden. Iets verderop was een aanlegplaats waar we de zonsondergang bij deze rivier konden bekijken, erg mooi en we spotten ook nog eens een krokodil. De lodge was gevestigd in een gezellige straat, waar we voor het avondeten nog even doorheen zijn gelopen. Vervolgens hebben we op tafelvoetbal en pool na niet veel meer gedaan. We sliepen met vijf personen op de kamer. Een zesde kamergenoot was niet erg gewenst, een reuze tor-achtig beest! Met een emmer, een stuk papier en veel gegil lukte het gelukkig deze naar buiten te krijgen. Redelijk bang dat de grote spin (groter dan mijn handpalm) op de gang onder onze deur door zou kruipen was het tijd om te gaan slapen. Overigens waren deze insecten niet het enige 'ongedierte' in deze lodge. Overdag moest je geen eten laten rondslingeren, want dan was de kans groot dat dit werd gepikt door de apen. Het was dan ook niet raar als er opeens een prullenbak was gesneuveld.

De volgende morgen hadden we de optie om naar een crocodile farm te gaan, dus dat deden we met de Nederlandse meiden. Het was een park met vele krokodillen, klein en groot. Best leuk om eens te zien, maar niks spectaculairs. Totdat we dachten een krokodil te zien die zich had vastgeklemd tussen het hek en een boom. We vroegen dit na bij de receptie en het bleek te kloppen. Een team van rangers werd opgeroepen om de krokodil te bevrijden. Een touw werd om zijn staart gebonden en zijn bek moest worden dicht gemaakt. Hiervoor sprong een ranger op zijn kop, nam het zicht van de krokodil weg met behulp van een handdoek en bond vervolgens zijn kaken bij elkaar met een stuk touw. Het team trok en duwde de krokodil naar achteren, waardoor het losraakte. De touwen en de doek werden verwijderd en de krokodil was bevrijd. Wat een sensatie tijdens een rustige morgen op de crocodile farm.

Voor we teruggingen naar de lodge konden we nog even naar het strand. Het was een mooi strand met flink golvend water, wat hier overigens nog redelijk warm was. Des te verder we namelijk naar het zuiden reden, des te kouder zou het water worden.

Om vier uur stond de boottrip op het programma. Ondanks de plotselinge buikpijn ben ik toch meegegaan, ik wilde niks missen. Ik had tijdens de afgelopen weken niet meer zoveel 'niet-Afrikaanse' mensen bij elkaar gezien, wat een toeristische boot en plek was dit. Tijdens de twee uur durende trip hebben we krokodillen, een Buffalo, een waterbok en vele nijlpaarden gespot. Bij terugkomst in de lodge stond er een bijzondere maaltijd voor ons klaar; impala! Het beest dat we in overvloed hebben gespot in Kruger Park. Het proefde een beetje als koe-/draadjesvlees. Het was klaargemaakt in een saus met groenten en het bot was mee bereid, waardoor je veel moesten pulken tijdens het eten. Het eten van impala kon van het lijstje worden gestreept.

Om acht uur 's morgens vertrokken we uit St. Lucia naar de tweede tussenstop, Durban! Na een rit van vier uur arriveerden we bij een reusachtig overdekt winkelcentrum, waar we een paar uur de tijd kregen om onze gang te gaan. Het was onmogelijk om het hele winkelcentrum te verkennen, maar het was wel leuk om wat winkels langs te gaan. Zelf was ik eindelijk geslaagd voor een nieuw heuptasje (aangezien de vorige was vernield door een vervelend joch op de NCP). Toen ik even een broodje kocht was het meisje dat me hielp helemaal uit haar doen, omdat ze iemand uit Nederland had geholpen. Ze vroeg me waar ik vandaan kwam en was vervolgens super enthousiast. Ik had niet gedacht dat ik als 'Westerse' hier zo bijzonder was, omdat Durban juist de meest multiculturele plek was waar we de afgelopen tijd waren geweest.

We kwamen aan bij de lodge ergens midden in de stad. Toen ik de buitenkant zag dacht ik van wat dit moet worden, maar eenmaal binnen en de trap op zag het er gezellig uit. De algemene ruimte was groot en bestond uit allerlei kleuren. Een trap hoger bracht je naar het dakterras waar de bar zich bevond, heel gaaf. We besloten om naar het strand te gaan, een groot strand met uitzicht op de skyline van Durban. Zelf vermaakte ik me prima in het water, de hoogste golven tot nu toe. Overigens was het water hier al een stuk kouder. Zoekend naar ijs belandden we in een gezellig overdekt straatje met winkeltjes vlakbij de lodge. Helaas gingen ze al snel dicht dus daar moesten we zeker nog even terugkomen. Terug in de lodge hebben we na het avondeten (stir fry voor de verandering) niets meer gedaan.

Half tien gingen we met de hele groep naar 'Ushaka Marineworld' een park met een seaworld gedeelte en een waterpretpark. Eerst bezochten we twee shows, een zeehondenshow en een dolfijnenshow. Daarna liepen we rond in het seaworld gedeelte, waarbij we haaien, vissen en schildpadden spotten. We stonden bij de schildpadden toen ineens een medewerker vroeg of er twee vrijwilligers waren die wilden helpen met voeren. Een van de reisgenootjes, Eliza, is gek op schildpadden dus zij ging sowieso en ik mocht met haar mee. We hielpen met het voeren van vissen en schelpdieren en konden de redelijk grote zeeschildpadden aanraken, een leuke ervaring! Vervolgens gingen we naar het waterpark gedeelte. Hier waren zeker een paar hele gave glijbanen. Volgens het bordje zelfs een van de hoogste van Afrika, maar dat betwijfel ik. Uiteraard hebben we die wel uitgeprobeerd. Helaas konden we niet heel het park uitproberen, want met een aantal meiden hadden we zelf een extra activiteit ingepland. We wilden namelijk naar de top klimmen van het stadium 'Mozes Mahdiba' (het stadium waar Nederland van Spanje verloor). We gingen zelf met het openbaar vervoer (eens een normale bus, zoals we dit in Nederland kennen) op pad. Toen we arriveerden kregen we de melding dat de trap naar boven slechts twee dagen in de week beschikbaar was en uiteraard was dat niet vandaag. Gelukkig hadden we wel de mogelijkheid om met een lift naar de top van de boog te gaan, dus deden we dat maar. We werden getrakteerd op een prachtig uitzicht over Durban en verdere omgeving. Deze manier ging iets sneller dan vijfhonderd treden op- en aflopen, dus hadden we nog tijd om langs de winkeltjes in het straatje bij de lodge te gaan. Ik kocht enkel een stuk vers gemaakte fudge met Amarula (de eerder genoemde Afrikaanse likeur) smaak en een lekker ijsje.

Na het avondeten waren we aan het wachten tot we uit konden gaan. Het begon namelijk allemaal pas laat in Durban dus om twaalf uur vertrokken we pas met de taxi naar de straat met clubs en barren. Het werd overigens wel een zeer gezellige nacht, dus voor ik het wist werd ik opeens aan mijn arm meegetrokken alsof er brand was. 'We moeten NU gaan, want over enkele uren vertrekken we naar de volgende bestemming!' Snel propten we ons met zes personen in een kleine taxi terug naar de lodge, waarbij benen uit het raam staken en een man die ons door het raam drugs aanbood een voet in zijn gezicht kreeg. Achteraf hadden we dat uurtje slaap wat we uiteindelijk hadden ook wel kunnen overslaan. Gelukkig hadden we een rit van tien uur in het vooruitzicht om bij te kunnen slapen.

Rond half vijf kwamen we aan bij de volgende lodge in 'Chinsta'. Doordat we opeens met een grotere groep waren dan gepland, werden we in een huis geplaatst aan de andere kant van het strand. Hierdoor moesten we met het busje van het huis naar de eetzaal voor ons avondeten. Halverwege schoot het busje op de rem. We dachten van een klapband, maar dit bleek niet zo te zijn. Na nog enkele keren proberen waren we genoodzaakt om verder te lopen. De bus remde namelijk uit zichzelf, waardoor het onverantwoord en eigenlijk onmogelijk was om mee te rijden. Voor nu was het niet zo erg, maar aangezien we op roadtrip richting Kaapstad waren, vroegen we ons af hoe nu verder te moeten. Aangekomen in de eetzaal (wat een knus restaurantje was) bleken we een uitgebreide drie-gangen maaltijd te krijgen, top! We begonnen met een wortelsoep, vervolgens een buffet met ruime keuze en we eindigde. Met chocolademousse en ijs. Na nog even bij de bar te hebben gezeten moesten we langs het strand terug wandelen. Ondanks dat we met twaalf personen waren, konden we ons huis niet meer terugvinden, best knap met zo'n groep nog te kunnen verdwalen. Gelukkig kreeg de begeleider contact met de eigenaar die ons kon vertellen waar we moesten zijn.

Het ontbijt stond klaar in de breakfast room, eigenlijk hetzelfde zaaltje, maar deze keer zaten we buiten op het balkon. We hadden een prachtig uitzicht op de baai, het strand en de bergen. 'Breakfast with a view!' Zo mooi heb ik nog nooit ontbeten, en dat met een heerlijke warme morgenzon.

Deze middag stond de 'cheetah interaction' op het programma. Ook hadden we de mogelijkheid 'elephant interaction' erbij geboekt. In een groot natuurreservaat liepen we een hek binnen, waar opeens drie cheeta's lagen. Eerst een beetje angstig kwamen we dichterbij. Om de beurt mochten we ze aaien en foto's maken. Gaaf om zo'n wild dier van dicht bij te kunnen bewonderen. Eigenlijk klinkt het wel vreemd, interactie met een stel roofdieren. Deze horen toch niet zo tam te zijn? Gelukkig werden we redelijk gerustgesteld door verzorgers die de situatie uitlegden. Ditzelfde gold voor de olifanten, die veel vrijheid hadden in het natuurreservaat. De verzorgers zochten een olifant op en begeleiden deze naar een open plek waar de interactie plaatsvond. Er werd verteld dat ze zo goed luisterden door middel van training, waarbij ze niet werden geforceerd, vooruit. Het was leuk om de olifant van zo dichtbij mee te maken, te voeren en te voelen. Toch vonden we deze vorm wel een beetje toeristisch, aangezien we er met een grote groep omheen stonden en een voor een aan de beurt waren.

Samen met Fien en Lara bakten we pannenkoeken voor de groep als avondeten. Daarna gingen we nog even met z'n allen naar een cafeetje verderop voor een drankje, maar deze keer ook voornamelijk voor de WiFi (verslaafd). Onze begeleider meldde deze avond dat we een dag langer op deze plek bleven. De bus kon namelijk pas dinsdag worden gerepareerd in verband met de zondag en een feestdag op maandag.

Dag vijftig! Een dag dat we eigenlijk niks bijzonders hebben gedaan. Uitgeslapen, in het zonnetje gezeten op het balkon en toen de zon verdween hebben we enkel in het huis gezeten. Toen zijn we met de Nederlandse meiden het spel 'weerwolven' gaan spelen. Dit zorgde voor uren plezier. Ook 'kleurplaten voor volwassenen' bracht ons weer een paas uur verder. Eigenlijk was zo'n dag tussendoor best wel eens lekker. Het avondeten bestond uit 'Swazi dinner', terwijl we Swaziland alweer een stuk achter ons hadden gelaten. Top maaltijd! Na nog een aantal rondes weerwolven zijn we weer even naar het cafeetje geweest voor een Savanna en WiFi.

Rond lunchtijd zouden we vertrekken. Met een rit van ongeveer acht uur in het vooruitzicht, want door de vertraging sloegen we Port Elizabeth (Nelson Mandela Bay) over. Hier stond toch geen activiteit op de planning. De spullen waren gepakt en we waren aan het wachten op de begeleider die met de gerepareerde bus zou terugkomen. We hoorden niks van hem, terwijl we eigenlijk de vertrektijd al ruim passeerden. Ik ging maar eens lunch bereiden voor de groep, want we moesten toch wat eten. Een aantal uur later begonnen we ons zorgen te maken of we het deze dag zouden redden. We ruimden het hele huis op en maakten alles schoon, zodat we meteen konden vertrekken. Om vijf uur stapte dan eindelijk onze begeleider binnen. 'Let's go!' Om twaalf uur 's avonds arriveerden we in de lodge in Tsitsikamma. We sliepen met de hele groep van twaalf personen op één kamer. In tegenstelling tot in Mozambique vond ik dat deze keer totaal niet erg, misschien door het feit dat deze lodge best mooi was. Na nog even bij een kampvuur te hebben gezeten was het tijd om te gaan slapen.

We startten de dag met een lekker ontbijtbuffet in de lodge. Tijdens het ontbijt stelde onze begeleider ons de keuze tussen twee mogelijke activiteiten vandaag; zip-lining of 'black water tubing'. Hierbij zat je in een rubberen band, waarmee je de rivier met hindernissen als stroomversnellingen afging. Samen met vier andere Nederlandse meiden koos ik voor dit laatste. Het begon pas na de lunch dus besloten we om eerst nog te gaan hiken. We deden een trail door een stuk bos van 'Garden Route National Park'.

Half twee startte de uitleg over black water tubing. We worstelden ons in een wetsuit en kregen daarbij een reddingsvest en een helm. We moesten een stukje rijden om bij de opstapplaats te komen, waarbij een gids ons leuke dingen vertelde over het dorpje. Zo reden we langs een verlaten huis, welke in beslag was genomen door de apen. Het was grappig om te zien dat er daadwerkelijk een flinke groep apen woonde. Na een stuk met een band naar beneden te hebben geklauterd, konden we beginnen. Naast het water tubing zelf hadden we ook nog twee acties tussendoor; van een kleine hoogte springen om in je band proberen te landen en een sprong in het water van een acht meter hoge rots. Dit laatste was overigens nog best eng... Hoe zou dat wel niet zijn met de 216 meter hoge bungee jump de volgende dag.

Inderdaad... De bungee jump de volgende dag. De Bloukrans Bungee Jump om precies te zijn, die met zijn 216 meter de hoogste ter wereld is. Van tevoren kwam deze activiteit veel ter sprake. De busrit er naartoe was ik nog redelijk kalm, maar toen ik bij aankomst iemand van de grote hoge witte brug zag springen, begonnen de kriebels te komen. Na het ondertekenen van formulieren en noteren van gewicht (welke overigens bijzonder veranderd is na twee maanden Afrika), kregen we een uitrusting aangemeten. Vervolgens was het tijd om de brug op te gaan. Een loopbrug waarbij je door het oppervlak kon kijken (welke misschien nog spannender was dan de bungee zelf) bracht ons naar het punt. Ik begon 'm flink te knijpen, durf ik dit wel? Dit gevoel bleef eigenlijk hangen tot de sprong zelf. De bindingen werden vastgemaakt en het touw werd er omheen gewikkeld. De zenuwen liepen hoog op. Springend en leunend op twee medewerkers werd ik naar de rand gebracht. 'Als je op de rand staat, moet je niet naar beneden kijken.' Uiteraard kon ik dat niet laten. 'Wow!' 'Are you ready?' 'Uhm, no...' Ik keek over de rand de diepte in. '3, 2, 1, jump!' Ik kneep mijn ogen dicht en sprong. 'Oh nee, ik heb mijn ogen dicht.' Snel opende ik mijn ogen om de prachtige omgeving te bewonderen, maar vooral om te zien hoe ik naar beneden 'lazerde' met een snelheid van 120 km per uur. De adrenaline gierde door m'n lijf. De kick die je ervaart is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Wanneer mijn voeten geen grond meer voelden, viel alle angst weg en kon ik alleen nog maar genieten. Toen ik was uitgestuiterd kwam een medewerker aan een ander touw naar me toe. Samen werden we weer omhoog getakeld. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was stelde hij random vragen als waar ik vandaan kwam, maar het enige wat ik steeds herhaalde was hoe gaaf ik het vond. Weer veilig aangekomen op het platform leek alles zo snel te zijn gegaan, ik wilde eigenlijk nog wel een keer! Maar het was tijd om te gaan. De beruchte loopbrug was opeens een stuk minder eng. We ontvingen een certificaat en ik kocht de video en foto's van de sprong. Voornamelijk om deze geweldige ervaring op beeld te hebben, maar ook omdat ik mijn gezicht wel eens wilde zien vlak voor de sprong. Met het motto 'been there, jumped that' vertrokken we uit Tsitsikamma naar onze eindbestemming, Cape Town!

Na een rit van acht uur kwamen we rond een uur of negen aan bij een lodge vlakbij het bekende 'Long Street'. We bleken eerst hier nog een nachtje door te brengen, terwijl de lodge waar we de aankomende vier weken zouden verblijven slechts een half uurtje verderop lag. Erg onduidelijk allemaal, aangezien we hierover niks hadden gehoord, maar vooruit. WiFi! Eindelijk kon ik mijn ouders vertellen over de bungeejump. Ik stuurde eerst enkel een foto van het certificaat. Vervolgens kreeg ik alleen maar reacties als; 'Whaa, nee echt!', 'Pff, zweet op m'n hoofd.' en 'Lieve goedheid.' Ik had het met opzet nog niet van tevoren verteld, omdat ik weet hoe mijn moeder is en die bezorgdheid kon ik haar niet aandoen.

De volgende morgen vertrokken we na een ontbijtbuffet dan eindelijk naar onze eindbestemming Hout Bay.