Swaziland, Zuid-Afrika en Mozambique - Week 1 en 2

Een infodagen van Activity International trok me over de streep. Na urenlang zoeken op internet naar mogelijkheden van reizen en vrijwilligerswerk, sprak ik hier een meisje die de combinatiereis, die ik stiekem al in me hoofd had, had gedaan. Vijf minuten later was ik aangemeld en kon het aftellen beginnen.

Zaterdag 30 januari tref ik de laatste voorbereidingen voor mijn vertrek de volgende dag. Een e-mail van de organisatie waar ik de tickets heb geboekt voorziet mij van de laatste belangrijke informatie. Check, check.. Onee, klopt mijn naam wel? De naam op het ticket moet gelijk zijn aan de naam op het paspoort. Natuurlijk.. Op mijn ticket staat Lianne, terwijl in mijn paspoort mijn doopnaam Alie-Janne staat. Over een uurtje moet ik vertrekken naar mijn laatste basketbalwedstrijd dus ik begin 'm aardig te knijpen. Ik dacht dat ik wel 'even' een belletje met de organisatie kon doen, maar als je al eens twee uur in de wacht komt te staan zakt de moed je in de schoenen. Tot op het veld aan toe zat ik in de stress om het idee dat ik het vliegtuig zo niet in zou komen. Gelukkig kon ik tijdens de wedstrijd de spanningen even opzij zetten en heb ik mijn seizoen goed af kunnen sluiten. Maar de wedstrijd was af en ik moest tot de volgende morgen wachten tot ik opnieuw kon bellen. Dus de zondag, normaal gesproken bij ons de rustdag, was niet bepaald rustig. Acht uur 's morgens voor de kerk belde ik opnieuw, waarbij ik de mededeling kreeg: 'Ik ga het proberen, maar op zondag is deze vliegmaatschappij eigenlijk niet bereikbaar'. Niet erg gerustgesteld breng ik mijn laatste kerkbezoek en natuurlijk word ik middenin de dienst teruggebeld. Probeer een kwartier later maar niet zelf te bellen, want na weer twee uur proberen heb je ze nog niet te pakken. Dan eerst maar de laatste familiebezoekjes brengen. Dan word ik teruggebeld. 'Je moet vier uur van tevoren op het vliegveld aanwezig zijn, dan kan je het daar regelen. Dat betekent dat ik nog maar een dik uur heb om te eten en om mijn backpack in te pakken. Ja ik was daar erg laat mee, maar dat werd steeds uitgesteld uit angst om wat te vergeten. Gelukkig lag wel alles klaar.

Een paar minuten later dan gepland, zitten we in de auto op weg het vliegveld. Daar kon uiteindelijk best makkelijk mijn naam worden aangepast. Alleen was mijn ticket daardoor iets duurder geworden, maar ik was al lang blij dat ik gewoon kon vertrekken. Even later was het tijd om van de laatste mensen afscheid te nemen. Na een knuffel aan mijn vader, moeder, zus en 'tantezegger' kwam ik erachter dat ik sentimenteler was dan ik dacht haha.

Een paar uur later in het vliegtuig kregen we al snel de melding dat we een vertraging van twintig minuten hadden door de weersomstandigheden in Londen. Opnieuw in de stress, aangezien ik een overstap van een uurtje had. Toen deze twintig minuten ook nog eens flink uitliepen, brak me het zweet uit.. Ga ik dit wel redden? Alsof de situatie nog niet erg genoeg was, was de meneer waarmee ik zij aan zij zat niet geheel onopvallend uit zijn neus aan het eten, fijn..

Keihard rennend naar het volgende vliegtuig, krijg ik berichtjes van mijn reisgenootjes dat ik snel moet zijn. Gelukkig, gehaald! Door de situatie kon ik helaas geen plek meer reserveren bij de andere meiden en vloog ik deze twaalf uur ook alleen. In Johannesburg ontmoette ik eindelijk de anderen; Lara, Melianthe, Amber, Julia en Fien weer. Eliza wachtte daar al op ons. Daarna gingen we op weg naar Swaziland, samen met de onze reisgenoten vanuit andere landen.

Overigens zonder mijn backpack. Ik had de overstap wel gehaald, maar mijn backpack helaas niet. Daar stonden we aan de bagageband, iedereen had zijn bagage, behalve ik. Vijf rondes verder zag ik het al aankomen.. Mijne komt niet meer. Medewerkers op het vliegveld vertelden mij dat mijn backpack de volgende dag op mijn bestemming zou zijn, dus daar vertrouwde ik maar op.

Toen we na vijf uur rijden waren aangekomen in de lodge, werden we in groepjes in losstaande kamers met een badkamer geplaatst. Fien en Amber werden mijn kamergenootjes. Daarna hadden we wat vrije tijd, maar dit werd bij mij al snel gevuld met het regelen van mijn bagage. Aangezien de rit van Johannesburg naar Swaziland vijf uur betreft, had de organisatie geen vertrouwen in het feit dat mijn bagage de volgende dag zou worden gebracht. Er zou nog een busje van de organisatie vanuit Johannesburg naar de lodge komen de volgende dag, dus hadden we geregeld dat deze mijn bagage mee zou nemen. Ik was opgelucht, dan had ik het in ieder geval op tijd voor onze vijfdaagse trip naar het Krugerpark. De dag werd afgesloten met een uitleg van lodge eigenaar 'Pumi'.

De volgende dag startte met een presentatie over Swaziland en het Krugerpark. Hier boekten we met de hele groep gelijk twee extra excursies; een 'morning walk' in het Krugerpark en excursie in Swaziland waarbij 'Ziplining' centraal staat. Na de presentatie gingen we op pad, eerst naar musea over Swaziland (niet mijn ding) en daarna naar Lobamba, het dorpje waar de koning van Swaziland woont. Om te zien hoe de bevolking daar (en dus in de meeste dorpen in het land) leeft vond ik erg bijzonder. Het leek alsof alles in scène was gezet zoals je een gemiddeld Zuid-Afrikaans of Swazisch altijd ziet op plaatjes. Voor de Urkers onder ons.. Het was hetzelfde idee als een bezoek aan 'Urk in wintersferen'. Na het lokale bier (ranzig Prutje) te hebben geproefd was het tijd voor een bbq, 'braai' noemen ze het daar, in het dorp. Grote bonken en lappen vlees werden op een groot rooster gegooid, waarna het werd verdeeld op een paar grote schalen. 'You can eat'. Borden en bestek? Daar doen ze niet aan. Met vlees is dat nog wel te doen, maar een bijgerecht van de traditionele 'pap' (gestampte mais of zoiets) met bonen in een sausje werd daarom al snel overgeslagen. Zelf lust en probeer ik graag wat dus ik zat er redelijk snel onder.

Na de bbq hebben we nog wat boodschappen gedaan en hadden we wat tijd voor onszelf. Uiteraard ging direct door naar de begeleiders, omdat mijn backpack zou arriveren. 'Sorry, our driver forgot to take your backpack'. Serieus.. Moet ik door zo'n dom foutje nu vijf dagen zonder spullen en kleding naar het Krugerpark? Dit was een flinke tegenvaller en ik wist zo snel even niet wat ik moest doen. Gelukkig waren mijn reisgenoten zo lief om me spullen te lenen, waardoor ik de volgende dag iets geruster naar het Krugerpark kon vertrekken.

Aangekomen in het Krugerpark moesten we ons eigen kamp opzetten. Ik deelde een tent met Eliza, welke we snel hadden opgezet aangezien we beide al jaren kamperen. Na gezwommen en gegeten te hebben was de dag alweer om en was het tijd in te slapen.. Tenminste dat dachten we. Het was die dag rond de veertig graden geweest, waardoor onze tent vergelijkbaar was met een stoomcabine. Na dan ook nog eens een strijd te hebben met een raar beest in de tent, ging er laag voor laag weer wat uit en een slaapzak (een smerige geleende van daar overigens) was al helemaal te enthousiast. Ik had er maar eens een handdoek bij gepakt om me af en toe af te deppen. Klink vies, was het ook. Daarom besloten we midden in de nacht naar het toiletgebouw te gaan om een koude douche te nemen. Met een handdoekje om ons heen kropen we de tent uit. Oeps! Er zaten nog iets meer mensen buiten dan gedacht.. Statement was wel weer gemaakt.

Zoals ons was verteld stond de wekker op vijf uur om ons klaar te maken voor de eerste game drive (ander woord voor safari). Onderweg was een plek waar we konden ontbijten. Leuk zo midden in het Krugerpark, maar dat dachten de 'busch maffia' blijkbaar ook. Dit was een benaming voor de apen, welke het hadden voorzien op de bananen. Eliza en ik waren zo slim om met een banaan in onze hand richting een toiletgebouw te lopen, ik denk dat je wel kan raden wat er toen gebeurde. Deze dag begon direct goed, we hadden geluk en hebben de hele big five al kunnen zien. De dag werd afgesloten met een gezellige avond rond het kampvuur en Amarula, een bekende drank in Afrika.

Ook de volgende dag begon met een game drive. Na een ontbijt, vrije tijd en een lunch bij het kamp stond de 'sunset drive' op het programma. Dit is een safari in een volledig open bus rond een tijdstip dat de meeste dieren tevoorschijn komen. Deze begon goed, al snel kwamen we een groep leeuwen tegen die midden op het pad lagen. Enthousiast vervolgden er onze trip, maar op een slang na hebben we niks meer gezien.

Dag zes hebben we de laatste twee game drives gehad en we hoopten de trip te kunnen afsluiten met de 'super seven'. Helaas hebben we geen wilde honden en cheeta's kunnen spotten, maar dat maakte dit avontuur niet minder indrukwekkend. We hadden nog wat tijd over deze dag dus daar ging ik liggen aan het zwembad, op het heetste moment van de dag.. Te enthousiast blijkbaar, want nog geen uur later was ik gloeiend rood van top tot teen. Daarna dronken we nog wat cocktails op het terras met een prachtig uitzicht op het Krugerpark. Dus daar zat ik met m'n Long Iceland Ice Tea een beetje nijlpaarden te spotten, nu ik dit schrijf besef ik dat dat helemaal niet zo normaal is als dat ik het op dat moment vond. De dag werd afgesloten met een bbq, waarbij er weer nog net geen hele koe op het rooster word gegooid, top!

We besloten op tijd te gaan slapen, want de volgende de 'morning walk' was de volgende ochtend aan de beurt. Dit is een excursie, waarbij je onder leiding van twee rangers legaal te voet het Krugerpark intrekt. Spannend? Ja, ik weet niet wat ik ga doen als ik plots een leeuw voor me neus heb staan. Gelukkig viel het allemaal hartstikke mee en hoefden de gigantische geweren van de rangers niet te worden gebruikt. Veel botten van aangevallen dieren kwamen we tegen, maar veel overleden (stinkende!) dieren, met name nijlpaarden, waarvan de droogte van de laatste tijd een veel voorkomende reden was.

Na een ontbijt was het alweer tijd om het kamp op te ruimen en weer terug te gaan naar Swaziland. Ondanks de lange dagen zijn deze indrukwekkende dagen omgevlogen. Aangekomen bij de lodge was het dan eindelijk zover.. Mijn backpack! Ik heb nog nooit zo genoten van een frisse douche. Na een primitieve vijf dagen waar je na een uur toch alweer verrot was, geniet je pas echt van je eigenlijk kleding en (toilet)spullen. M'n scheerschuim en pot Rituals crème zijn gelijk gehalveerd. Mijn stapelbedje voelde ook nog eens aan als een kingsize Auping matras, na een week (oké, vier nachten) op een bezweet matje van een paar millimeter te hebben geslapen.

Na heerlijk geslapen te hebben was het tijd voor een introductie en indeling van het vrijwilligerswerk. Samen met Julia ben ik ingedeeld op een pré school in Maylanya, waar we de aankomende twee weken 's ochtends les zullen geven. Daarnaast hebben we een rooster gekregen van de aankomende drie weken, welke leuke, interessante en afwisselende activiteiten bevat. Vervolgens bezochten we de school waar we waren ingedeeld. Bij onze stond een sportdag op de planning en hebben we spellen gespeeld met de kinderen. Toen was het tijd om de handen te wassen, want het eten stond klaar. De kinderen aten namelijk met hun handen, wat ik bijzonder vond om te zien. Het was namelijk datzelfde 'prutje' ongeveer wat wij als bijgerecht bij de bbq hadden en deze drie-, vier-, vijf-, of zesjarige kinderen aten dat netter dan ik. Ook bijzonder om te zien dat zelfs de kleinste best een flink bord leeg eet, terwijl in Nederland sommige kinderen na drie happen bief zelfs kunnen klagen. Het was tijd om de kinderen uit te zwaaien en terug te gaan naar de lodge. Deze rit duurde iets langer dan verwacht.. Een lekke band. Blijkbaar is dat hier de normaalste zaak van de wereld, aangezien ze op een redelijk primitieve manier vlot de band hadden verwisseld. Na een korte uitleg over lesgeven gingen we met een groepje naar het centrum voor wat boodschappen en pasfoto's te laten maken voor een Visa voor Mozambique. Eigenlijk had ik niet op een foto gerekend, dus sta ik straks op dit visum met een vet zonnebrandhoofd en een halfgebakken knotje.

Dag negen was het dan eindelijk zover, voor het eerst lesgeven. Met zoveel kinderen in zo'n klein lokaaltje, dat wordt wat.. Het viel gelukkig erg mee door het gezag van een flinke Afrikaanse juf met een stemgeluid waar zelfs ik bang voor was. De kinderen leerden voornamelijk tellen en de namen van lichaamsdelen. Andere vrijwilligers hadden stickers meegenomen en dit zorgde voor veel vermaak. Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met een simpel stickertje, waarmee zij uren lol konden hebben. Nadat de kinderen gegeten en gespeeld hadden was het alweer tijd om te gaan.

In de middag stond 'Siswati les' op de planning, waar we de belangrijkste uitdrukkingen, woorden en zinnen leerden. Zo is 'ja' 'yebo' en 'nee' 'chake'. Bij die laatste moet je bij het uitspreken beginnen met een soort van klik in je stem. Als ongeveer vijftien niet Swazische mensen dat tegelijkertijd een aantal keer proberen en daar best in falen, klinkt dat schijnbaar er hilarisch voor Swazische mensen. Bij 'Usale Kahle', vertaling van 'goodbye', spreken ze de 'hl' uit als een of andere slis, waardoor ik als Nederlander klonk als een peuter met spraakgebrek. Dus hield ik het maar bij 'Sawubona' (good morning/afternoon). Maar als zelfs andere Nederlanders dan moeten lachen, omdat ze nog steeds een accent van mijn dialect horen, kan ik beter ophouden. Na het avondeten zijn we nog even met de Nederlandse meiden wat gaan drinken in het centrum.

Voor het eerst met het openbaar vervoer naar onze NCP. Het openbaar vervoer werkt hier iets anders. Je gaat aan de weg staan, er kont een wit busje langs welke toet, en als je mee wil steek je je hand op. Om op onze NCP te komen hebben we een overstap op de chaotische markt van Maylanya. Het busje laat lang op zich wachten, maar dat vinden we ondertussen erg normaal aangezien ze in Swaziland gebruik maken van de term 'Swazi-tijd'. Dat houdt in dat wanneer iemand rond negen uur zegt, dit zonder pardon uitloopt tot kwart over negen, half tien of zelfs nog later. Maar als we al eens een uur wachten op het tweede busje besluiten we toch maar een begeleider te bellen. Voor een paar andere vrijwilligers was het namelijk hun laatste dag en als afscheid wilden ze een feestmaal bereiden op de NCP. De begeleider kwam ons halen en bracht ons bij de NCP. Helaas konden we maar kort blijven, omdat we hiermee ook weer terug moesten rijden. Balen natuurlijk.. Maar helpen met het bereiden van een feestmaal was wel erg leuk. Niks geen elektrische fornuizen, gewoon een grote pan boven een zelfgemaakt vuur in een hutje bij de NCP.

'S middags bezochten we een kinderafdeling in een ziekenhuis. Dit bracht een dubbel gevoel met zich mee. In een grote zaal lagen kindjes van alle leeftijden, vaak met de moeder ernaast. En dan komen wij als een stel ramptoeristen even 'kijken'. Toch verscheen er af en toe wel een lach op een gezicht, aangezien we ballonnen aan de kinderen mochten uitdelen.

Het was woensdag en dat betekent dat het avondeten uit een typisch Swazi-diner bestond. Daarna hadden we een gezellige avond bij de lodge met live muziek, een wijntje en wat lekkers.

De volgende morgen arriveren we weer laat op de NCP door gedoe met het openbaar vervoer. De les was al afgelopen dus hebben we geholpen met eten en spelen. Deze morgen vroegen Julia en ik aan de juffrouw wat we voor de NCP konden betekenen betreft benodigde spullen. Van familieleden heb ik namelijk giften gekregen om te besteden aan goede doelen in Swaziland en Zuid-Afrika, en ook Julia had een budget te besteden. Al snel ontstond er een waslijst aan spullen; werkboeken, blaadjes, bekers, posters, bezems, afwasbak, pannen, bestek en bovenal.. Schommels. Het rek waaraan schommels konden hangen stond er al en het werd snel duidelijk dat schommels voor eraan hoog op het lijstje stond. De juf was zo blij met ons voorstel dat ze ons wilde voorstellen aan de founder van de NCP. Ze bracht ons naar een huisje dicht bij de NCP, waar we de founder en zijn vrouw ontmoetten. Ook zij waren vol lof en de founder kwam nog met het idee om bekleding aan te leggen in het lokaal, omdat de winters zo koud konden worden. Ideeën genoeg dus!

Op de terugweg naar de lodge heb ik voor het eerst de befaamde 'chicken dust' geprobeerd, wat eigenlijk niet meer voorstelde dan een kippenborst met het maisprutje 'pap'. Maar ach, voor nog geen anderhalve euro is dat een prima lunch.

'S middags hadden we met de hele groep een building project. Hiervoor gingen we naar een NCP in aanbouw, wat eigenlijk maar bestond uit één klein lokaaltje. De binnenkant opschilderen met de leerstof was onze taak. De standaard leerstof op de NCP's staat hier namelijk altijd op de muren geverfd. Dit is onder andere; het alfabet, een cijferreeks, de dagen, lichaamsdelen en de maanden, welke aan mij waren toegewezen. Om ook op deze manier een handje te kunnen helpen was erg leuk.

De volgende dag gingen Julia en ik na het vrijwilligerswerk al wat spullen van de lijst voor de NCP kopen. De hele lijst is natuurlijk onmogelijk dus besloten we om de belangrijkste spullen proberen aan te schaffen; het papierwerk, eet- en drinkgerei en uiteraard.. De schommels. Deze morgen slaagden we voor blaadjes, veertig werkboeken en lege posters. De posters zijn bedoeld om lesmateriaal op te maken. Hiervan kochten we extra veel, omdat het ons leuk leek om in onze vrije tijd ook lesstof te bedenken en hierop uit te werken.

'S middags bezochten we met de hele groep 'Swazi-Candles', een kaarsenmakerij, waar (gelukkig) ook een leuk marktje bij was met allerlei Afrikaanse spulletjes. Daarna ging ik met Eliza en Julia nog even naar het centrum om koffie te drinken bij Mug&Beans, vergelijkbaar met Starbucks, maar dan goedkoop en uitgebreider. Verwacht je dit in zo'n arm gebied waar ik vrijwilligerswerk doe? Nee, ik ook niet. Maar nu zit ik hier aan een reuzenpunt 'S mores marshmallow chocolate layer cake.. Ergens in een centrum tussen de sloppenwijken. Een groot en gek contrast, waar ik me bijna schuldig over voel.

'S avonds gingen we met de hele groep naar een lokale uitgaansgelegenheid. De Swazische live-muziek was nogal 'bijzonder' en deze 'kreten' vielen niet erg in de smaak bij de Westerse feestgangers. Gelukkig werd er de rest van de avond normale muziek gedraaid en werd het een gezellige avond.

Weekend. Het is zaterdag en na een ochtendje zonnen en zwemmen, vertrekken we met de groep naar de excursie die we hebben geboekt; Ziplining. Dit stond echter de volgende dag op de planning, dus kwamen we aan bij ons verblijf met de vraag wat we de rest van deze dag nog gingen doen. Toen brachten de begeleiders ons naar een plek in een prachtige bergomgeving waar we de zonsondergang gingen bekijken. Opzich kan je overal een zonsondergang bekijken, maar deze omgeving en uitzicht waren zo bijzonder en indrukwekkend, dat ik niet durf te zeggen of het ziplinen wel de hoofdactiviteit was van deze excursie.

In een te krappe open jeep was de hobbelige levensgevaarlijke weg (voor hoever je het een weg kan noemen) naar het ziplinen al een ervaring op zich. Het ziplinen zelf was erg gaaf. Van platform naar platform slingerden we door een prachtig landschap. Na het ziplinen hebben we nog een stuk gehiked naar 'Lion Cavin', een grot waar vroeger holbewoners leefden. De excursie werd afgesloten met een bezoek aan winkeltjes met zelfgemaakte Afrikaanse spulletjes. Daarna gingen we terug naar onze lodge waar we nog wat vrije tijd hadden voor de nieuwe werkweek begon. De laatste werkweek voor ons weekje vakantie in Mozambique!