Swaziland, Zuid-Afrika en Mozambique - Week 4 en 5

Het is zaterdag en behalve inpakken en boodschappen doen voor Mozambique, staat er niks op het programma. Dat betekent een dagje zonnen en zwemmen bij de lodge. Aan het eind van de middag had ik nog even 'gefacetimed' met vrienden thuis, aangezien zij verjaardagen aan het vieren waren. Leuk om in één keer zoveel bekende gezichten te kunnen zien. Dat was blijkbaar net op tijd, want hierna werden we weer getroffen door een stroomstoring. Het zou dezelfde avond nog verholpen worden, maar 'Swazi-time' dus na een paar uur in het donker wist iedereen wel dat dit pas de volgende dag verholpen zou worden. Met wat mobiele zaklampjes moesten we de laatste dingen regelen; inpakken, douchen, enzovoorts. Elektronica opladen voor vertrek konden we helaas wel vergeten.

Zondag! Om 06:00 is het tijd om te vertrekken. Met vijftien man in een overvolle bloedhete bus hadden we een rit van twaalf uur in het vooruitzicht. Het is dat ik nogal snel in slaap val wanneer ik in een voertuig zit, maar tijdens de rit was er veel te zien. Vooral in Mozambique keek ik mijn ogen uit. De rit rechtstreeks door stadjes en dorpjes bracht vele marktjes met zich mee. Als ik niet met een groep op reis was, had deze rit dan ook al dubbel zo lang geduurd, aangezien ik elke twee kilometer wel was uitgestapt. Maar behalve markten was er vooral veel armoede. Ik dacht dat ik al veel armoede had meegemaakt in Swaziland, maar dit ging nog enkele stappen verder. Complete dorpjes van natuurlijke materialen waren al erg indrukwekkend, maar slaapplekken (huisjes kan ik het niet eens noemen) van wat gevonden rotzooi, waarbij moeder en kind zitten die zich nog niet eens een paar schoenen kunnen veroorloven, maakt je gewoon even stil. Ook kwamen we langs velden waar jong en oud producten probeerden te verbouwen, nouja 'veldjes', aangezien dit in het niet valt bij de plantages die we in Nederland gewend zijn. Niks geen grote machines, gewoon handarbeid en met geluk een soort van schop als hulpmiddel. Dus daar 'raceten' wij met onze overladen bus, met mijn backpack die ik niet dichtkneep door de hoeveelheid spullen en kleding (waardoor ik zelfs spullen moest achterlaten in Swaziland).

Rond zes uur 's avonds kwamen we aan in ons verblijf 'Fatima's'. Met de hele groep werden we in één grote kamer geplaatst. Binnen een paar minuten stond deze stampvol met spullen en het werd al snel een bende met de combinatie met het feit dat de looppaden uit zand bestonden. Ik moest (met mijn best we georganiseerde hoofd die aardig wat privacy gewend is) even wennen aan deze situatie. Douchen en toiletteren kon in een 'nogal primitief' toiletgebouw ernaast, waar je met mijn lengte van 1,80m al over muren en deuren kon kijken. Gelukkig besefte ik al snel dat ik niet zo moest klagen. Ik zat aan het strand van Mozambique, tropische temperaturen en ik had vakantie. Na het avondeten gingen we met de groep wat drinken op het terras verderop aan het strand. Zelf ben ik vroeg gaan slapen (na alsnog twee uur in oorlog te zijn geweest met een klamboe), aangezien ik toch een beetje verreisd was en blijkbaar viel de combinatie van buitenlands eten en geen schoon drinkwater toch een beetje verkeerd.

Voor het eerst wakker worden in Mozambique. Hoorde ik het regenen? Nee, dat is de zee. Spontaan kreeg ik zin in een loop op het strand, heerlijk om zo je dag te kunnen beginnen. Na het ontbijt hadden we een marktje bezocht. Daarna was de zon nog niet doorgebroken, dus ben ik maar even op het terras met een ijskoffie erbij in mijn boekje gaan schrijven, ook prima met zo'n uitzicht!

Naast de georganiseerde excursies konden we zelf ook activiteiten inplannen. Deze middag boekten we quadrijden met een aantal meiden. 'Dit is je gas en dit is je rem'. Dat was het, niks geen helmen zoals eigenlijk werd vermeld op de veiligheidsvoorschriften op de quad. We begonnen gelukkig we rustig, over een zandweg reden we langs dorpjes midden in de bossen langs het strand. Het tempo werd steeds meer opgevoerd en op het strand konden we even 'losgaan', supergaaf! Het was een hele belevenis, niet alleen om het quadrijden zelf, maar vooral door de geweldige omgeving en de vele verschillende soorten wegen waarover we reden. Bij terugkomst vulden we onze vrije tijd met wat kaartspellen en een drankje doen. De rest ging daarna nog uit, maar ik ben maar lekker gaan slapen.

De excursie 'ocean safari' van de volgende dag werd verschoven, om de weersomstandigheden niet optimaal waren (nog steeds bloedje heet, alleen geen zon). Een dagje niks dus. Na het ontbijt zijn we naar het lokale marktje geweest, waar ik al wat leuke souvenirs heb kunnen scoren. De rest van de dag werd gevuld met liggen op het strand, eten en een avondje bij het verblijf Fatima's.

Deze woensdag stond de kayak tocht op het programma. Daarvoor moesten we eerst een stukje rijden. 'Stap maar in', met het gebaar naar een auto met een open laadbak. En natuurlijk bestond de rit niet enkel uit een vlakke weg.. De kayak tocht vond ik erg leuk. Blijkbaar was ik daarmee in de minderheid, maar misschien kwam dit door het feit dat ik op een beetje peddelen na niet veel hoefde te doen om goed vooruit te komen, aangezien ik met de instructeur in een kayak zat. Dus ik kon optimaal genieten van de prachtige omgeving en hoogtepuntjes als zeesterren en flamingo's. We kwamen aan bij onze eindbestemming, een prachtig eiland met slecht negenhonderd inwoners, zoals je het op plaatjes van bounty eilanden ziet; wit zand, helder water en palmbomen. De bevolking woonde in zelfgemaakte huisjes/hutten en leefde voornamelijk van de vangst van de vissers. Deze manier van vissen was iets anders dan wat ik gewend ben vanuit het vissersdorp waar ik vandaan kom. Niks geen grote 'kotters' die met grote hulpmiddelen en machines 'de zee leeghalen'. Nee, gewoon een zelf gebouwde houten boot waarmee men een net in het water installeert, welke later met mankracht aan de kant wordt gehaald. En in plaats van grote visverwerkingsbedrijven met vele regels en processen, zaten hier een aantal vrouwen bijvoorbeeld op een kleedje aan de waterkant in razend tempo het vlees te verwijderen uit gevangen schelpen om dit vervolgens te laten drogen. Naast dat dit al interessant was om te zien, mochten we hier ook van mee proeven. Het hoofd van het eiland bereidde een lunch voor ons met allerlei soorten versgevangen vis en schelpdieren. In tegenstelling tot de meeste andere reisgenoten vond ik dit als visliefhebber echt erg leuk en lekker. Met een (té) volle buik was het tijd om terug te gaan. De tocht terug was met zo'n zelfgebouwde boot met een zeil die ons vooruit moest brengen. Dat duurde iets langer dan verwacht, maar zo kon ik nog even al varende genieten van het mooie uitzicht en de warme zon (ook al moest het bootje af en toe worden leeggeschept, aangezien deze lichtelijk volliep steeds met water). Na het avondeten gingen we naar een movie night in het hotel 'Mozambeat', waar we eigenlijk meer aan de bar hebben gehangen en bij het zwembad hebben gezeten dan dat we daadwerkelijk film hebben gekeken. Daarvoor zijn we niet 'op vakantie'.

Ocean safari! Het was zover, vandaag zouden we eindelijk whalesharks spotten. De kans om deze reusachtige creaties te zien was niet honderd procent, maar we zouden wel andere dieren zien, zoals dolfijnen. Met een grote rubberboot vaarden we met hoge snelheid over flinke golven en dit was al supergaaf. Maar na twee uur op de boot op zoek naar walvishaaien (met verbrande voeten door de flippers in de felle zon) werden de verwachtingen maar eens bijgesteld. We mochten de boot verlaten om te gaan snorkelen bij een rif. Op een paar mooie vissen na, hebben we helaas geen grote zeedieren gespot. Balen! Want deze walvishaai stond best hoog op mijn 'bucketlist'. Bij terugkomst hebben we van het mooie weer kunnen genieten door een middag op het strand. Na het avondeten wilden we met wat meiden een ijsje eten, dus namen we de stap op in het dorpje. Vele hotels, restaurants en tentjes later zagen we het somber in. Een dorp aan het strand met tropische temperaturen en er was nergens ijs te vinden. We belandden in een restaurant waar we chocoladetaart konden bestellen. 'Doe er maar drie'. Intussen grapten we dat er niet meer zou zijn en op dat moment kwam de ober terug lopen, 'we hebben nog maar twee stukken'... Uiteraard hebben we deze wel (genietend na een zoektocht van twee uur) opgegeten.

De laatste dag in Mozambique. Een deel van de groep ging duiken. Deze activiteit moest ik helaas overslaan in verband met oorproblemen. Gelukkig was het weer prachtig weer, dus kon ik na wat boodschappen en een laatste bezoek aan het marktje, heerlijk genieten van een laatste stranddag in Mozambique. Ook het laatste avondeten viel bij mij, weer in tegenstelling tot vele anderen, goed in de smaak; seafood spaghetti! Ik had deze week maar een gelukje aan het feit dat ik uit een vissersdorp kom. Daarna maakten we ons klaar voor een avondje uit met de hele groep. We eindigden in Dino's, de bar verderop aan het strand, waar we met de groep en inmiddels lokale bekenden ons weekje 'vakantie' afsloten. Direct hierna, drie uur 's nachts, was het namelijk tijd om naar 'huis' te gaan, onze lodge in Swaziland. Deze rit duurde iets langer dan verwacht. In de steden in Mozambique stonden we steeds muurvast. Niet in files zoals we deze in Europa kennen, maar gewoon op willekeurige kruispunten waar elke centimeter werd benut om er doorheen te komen. Dus vier uur later dan gepland kwamen we deze zaterdag aan in de lodge. Verreist en moe, maar dat weerhield ons er niet van om deze avond uit te gaan, aangezien het voor twee reisgenoten het laatste weekend was.

Zelf had ik het niet laat gemaakt, waardoor ik redelijk vroeg wakker was. De hele morgen had ik de lodge voor mezelf en dus kon ik rustig op me gemak over de afgelopen week schrijven. Pas rond lunchtijd werd iedereen wakker, waarna we met de groep naar het centrum gingen om boodschappen in te slaan en om (uiteraard) ijskoffie te drinken bij Mug&Beans. Hierna was het mijn taak om te helpen bij het avondeten, chicken stir fry.

De werkweek is weer begonnen. Samen met mijn medevrijwilliger mochten we de les startten. Het thema van de week was 'the five senses'. Een oude verlepte poster werd tevoorschijn gehaald met een aantal tekeningen die zintuigen voor moesten stellen. We stelden voor om zelf nieuwe posters te maken in onze vrije tijd om vervolgens mee te brengen. Tijdens het spelen was er een meisje aan het huilen. Ik wilde haar troosten, maar toen wees een ander kindje me op haar enkel. Hierop zat een grote open wond, welke zo smerig was dat er al constant strontvliegen op zaten. Ik nam het kindje mee naar de juf om te vragen wat er aan de hand was. Ze vertelde me dat dit kwam door het te lang dragen van te kleine schoenen en haar ouders hadden er een soort van inkt opgegooid om het bloeden te stoppen. De andere vrijwilliger en ik wilden de wond graag laten behandelen, dus vroegen we de organisatie of er een mogelijkheid was om het kindje mee te nemen naar de kliniek als dit voor haar werd betaald. Onze organisatie 'All Out' was gelukkig erg bereidwillig en wilde ons de volgende dag samen met het kindje naar de kliniek brengen.

Na de lunch stond 'horse riding lessons' op het programma. Dus we dachten dat we paardrijlessen zouden krijgen met groep. Waarvoor weet ik ook niet, maar vooruit. Vlak van tevoren kregen we te horen dat wij zelf deze lessen zouden gaan geven door met kinderen van een bepaalde NCP rondjes te rijden op een pony. Dat verklaarde de boel. Bij aankomst op de NCP bleken we de kinderen al naar huis te zijn gestuurd, waardoor deze middag helaas niet doorging. Dan maar even aan de slag voor onze eigen NCP. Zelf schommels regelen wordt lastig, dus vroegen we de organisatie naar mogelijkheden. Het kon misschien gelden als building project en eind deze week zouden we een prijsopgave ontvangen met de mogelijkheden, top! Vervolgens waren de eerder genoemde posters aan de beurt. Ik maakte een nieuwe poster met zintuigen voor deze week. Niet dat ik zo'n kunstenaar ben, maar het was al snel beter dan welke we hiervoor moesten gebruiken.

De volgende morgen hadden we sportdag op onze NCP, dus konden we het busje van All Out gebruiken om het meisje met de open wond op haar enkel samen met de juf op te pikken om naar de kliniek te gaan. Het was een kleine, redelijke primitieve, kliniek in het plekje 'Bethany'. Voordat we naar binnen mochten, moesten we eerst vijf rand betalen bij een loketje buiten. Vervolgens werd de wond schoongemaakt en verbonden, en kreeg ze medicatie mee. Over twee dagen moest ze terugkomen om het verband te vervangen en om het geld van de behandeling te betalen. Helaas konden wij niet nogmaals mee dus moesten we deze vijftig rand (dat is slechts drie euro) aan de grootmoeder van het meisje geven die daarvoor de volgende dag op de NCP zou komen. Drie euro... Zo'n klein bedrag voor ons, terwijl dit bijna de reden was dat dit kleine meisje straks met een ontstoken open enkel zou rondlopen.

We hadden geen middagprogramma dus na een uurtje zonnen en zwemmen besloten we om naar de 'flee market' te gaan, een markt met wel honderd kramen die bijna allemaal dezelfde Afrikaanse spulletjes verkopen. Overigens wel hele leuke spullen, want ook hier heb ik vele souvenirs kunnen scoren. Ook hoorden we deze middag dat het deel van de Nederlandse meiden die 'maar' twee maanden reizen, een trip bij konden boeken, waardoor ze hun laatste twee weken met ons (de groep die drie maanden reist) konden 'road trippen' naar Kaapstad. Supergaaf en gezellig, dus dat moest deze avond natuurlijk gevierd worden met een lekkere cocktail bij Pub&Grill.

Voor het eerst (in drie weken) rijdt het busje 'President' vanaf de overstapplaats naar onze NCP, nouja voor hoever je het een busje kan noemen. De deur moest om de zoveel meter opnieuw worden dichtgeslagen en de chauffeur had een bout in de aanslag in zijn zak om af en toe iets bij het wiel aan te draaien. Op een sticker staat vermeld dat er vijftien passagiers in kunnen, terwijl het de grootte heeft van een gemiddeld 6-, 7-, of misschien een 8-persoons busje. De heen- en terugweg duurt samen meer dan twee uur, maar vooruit. We beginnen te rijden en de chauffeur rijdt bijna iemand omver. Deze man bleek flink onder invloed te zijn, toen hij vervolgens door het open raam op de chauffeur begon in te slaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, rijdt de chauffeur door alsof er niks is gebeurd, oké... Heelhuids aangekomen op de NCP mochten we weer zelf de les leiden, deze keer met de eigengemaakte poster over 'the five senses'.

Na de lunch gingen we weer naar 'hope house', het christelijke weeshuis, waar we hielpen met schoonmaken en opscheppen van het eten. Voordat de kinderen gingen eten zongen ze vele christelijke liederen. Deze groep werd steeds groter doordat er steeds meer kinderen arriveerden die bijvoorbeeld uit school kwamen. Uiteindelijk stond er een flinke groep kinderen luidkeels te zingen, waar vele dansjes en gebaren bij te pas kwamen. De vrouwen die kookten deden net zo enthousiast mee en gooiden er af en toe een tweede (en achtste) stem doorheen, wat het geheel tot een gaaf moment maakte om bij te mogen wonen.

Terug in de lodge ging ik aan de slag met het maken van een opdracht voor de kinderen op de NCP. Op een vel papier tekende ik een aantal vormen, welke werden herhaald in stippellijnen. De kinderen konden deze overtrekken en inkleuren. De volgende dag behandelden we deze vormen eerst klassikaal vervolgens deelden we de bladen uit en ik heb de kinderen nog nooit zo fanatiek met een opdracht bezig gezien, een succes dus!

Na de lunch hielpen we opnieuw bij 'homework club', waarbij ik deze keer iemand hielp met het vak 'Engels'. Aangezien dit ene belangrijke voertaal is in Swaziland, konden deze kinderen tussen acht en twaalf jaar volgens mij nog beter Engels dan ik, maar dat maakt niet uit.

Alweer de laatste ochtend vrijwilligerswerk van deze week. We hadden weer een opdracht meegenomen, deze keer in de vorm van cijfers die ze moesten overtrekken. Ook hier waren de kinderen erg ijverig mee bezig, leuk om te zien!

'S middags stond er niets op het programma dus ben ik maar even met twee anderen naar het centrum geweest. De standaard routine werd gevolgd; KFC, Mug&Beans (meestal voor een ijskoffie, maar toen ik deze keer een gigantische chocolate chip cookie taart in de vitrine zag staan was ik verkocht). 'S avonds ging een groot deel van de groep naar het eerder genoemde 'house on fire'. Zelf had ik niet zoveel zin dus ik bleef 'thuis' waar ik even rustig kon facetimen met het thuisfront. Gelukkig kon ik voorafgaand nog wel meeproosten in de lodge op het laatste weekend van een medereiziger.

Zaterdagochtend ben ik de eerste die alweer fris en fruitig aan het ontbijten is op het terras van de lodge. Prima wakker worden zo. Rond lunchtijd werd iedereen wakker en Amber, Eliza en ik besloten om te gaan 'hiken'. Achter onze lodge bevindt zich namelijk een zeer hoge berg met een mooie hike (zeg maar 'klim') route, welke we graag nog eens wilden proberen. Alleen hadden we hiervoor misschien niet het allerbeste moment uitgezocht, met ongeveer 34 graden en een felle zon anderhalf uur een berg opklauteren... Wat doen we ons zelf aan. Maar het was de moeite waard! Een prachtige omgeving, een gave route, geweldige uitzichten en bovenal een kleine picknick op de top. En toen weer anderhalf uur naar beneden... Redelijk moe de avond in, maar dat mocht de pret niet bederven. We gingen namelijk met de hele groep een avondje uit naar, de inmiddels bekende bar, Pub&Grill.

Na een avondje stappen stond de wekker deze zondagmorgen redelijk vroeg. Ik wilde namelijk graag eens een kerkdienst bijwonen in Swaziland. Toen dit ter sprake kwam tijdens vrijwilligerswerk op de NCP, nodigde onze juf ons uit om naar haar kerk te komen. Hier kwam ik niet meer onderuit, aangezien ze dit vol trots aan haar pastoor had verteld. Samen met een aantal andere meiden, die gelukkig met me mee wilden komen, vertrokken we naar Mhlaleni waar de kerk was gevestigd. De juf wachtte ons daar op en nam ons mee naar een grote houten schuur, wat de kerk bleek te zijn. We werden voorgesteld aan de pastoor, waarna we naar binnen mochten. Vooraan in het midden was een podium met een primitieve preekstoel gebouwd, de muren waren geïsoleerd met kartonnen dozen en een paar grote wasbakken moesten collecte zakken voorstellen. De schuur liep steeds voller, waardoor de temperatuur ook steeg. Druppelend van het zweet deelde men papier uit waarmee je het kon deppen. De pastoor vertelde dat het nieuwe gebouw met airconditioning in aanbouw was. De hitte in combinatie met de duur van de dienst brak een aantal van de andere meiden op. We verlieten de dienst daarom iets eerder, ook al hadden we het idee dat dit niet erg op prijs werd gesteld. Persoonlijk wilde ik die 45 minuten na een zit (of meer 'staan') van bijna drie uur ook nog wel uitzitten, maar blijkbaar kwam dat door het feit dat ik ook iets meer met kerk en geloof had. Doordat er veel in 'Siswati' werd gesproken kon ik helaas niet veel verstaan, maar ik vond het interessant en leuk om een keer mee te maken. Het was gaaf om te zien hoe enthousiast deze mensen God prezen en luidkeels vele liederen zongen, waarbij ze overigens niet stil konden zitten of staan. De pastoor vermeldde onze aanwezigheid tijdens de afkondigingen en vroeg ons of iemand wat tegen de gemeente wilde zeggen. Lichtelijk ongemakkelijk, omdat niemand dit wilde of durfde, waar ik achteraf toch een beetje spijt van heb. Vervolgens werden we door iedereen gegroet en ontvingen we vele 'high fives', leuk!

Verder hebben we deze rustdag de 'rust' erg letterlijk genomen. Een middagje genieten van de zon aan het zwembad en daarna een avondje in de lodge. Zo konden we vol energie onze laatste week vrijwilligerswerk in Swaziland ingaan.