Swaziland, Zuid-Afrika en Mozambique - Week 3

We startten de nieuwe week met een ritje naar de ambassade van Mozambique om onze Visa te regelen. We belandden in een rommelige grote schuur, vooruit.. Wel binnen een hek met een bewaker, waar wat halfgebakken stoelen, bureaus en mappen staan. We moeten onze paspoorten afgeven, terwijl me voorafgaand aan deze reis is verteld deze nooit ergens achter te laten. Op hoop VAB zegen..

Na de ambassade gingen we naar Mantenga Cultural Village, een typisch traditioneel Swazisch dorp. In Swazische klederdracht (of beter gezegd; wat doeken en vellen) voerden de inwoners een aantal dansen voor ons op, waarbij zij zelf zongen en muziek maakten. We kregen een rondleiding door het dorp, waarbij werd uitgelegd hoe deze is ingedeeld en hoe de bevolking leefde. Vervolgens zouden we gaan zwemmen bij een waterval in de buurt. Helaas werd ons bij aankomst verteld dat dit niet meer was toegestaan, omdat twee weken geleden iemand is overleden bij een sprong van deze waterval. Na nog wat boodschappen te hebben gedaan gingen we terug naar de lodge, waar de vrije tijd werd gevuld met kaartspellen en Skypen met het thuisfront.

Het was weer tijd voor vrijwilligerswerk dus stonden we weer te wachten op de Maylanya markt op de bus 'de president' die ons als enige bij onze NCP kan brengen. Al 'snel' (zelfs in Swazi-tijd) zagen we het somber in, dus na een uur te hebben gewacht belden we een begeleider met de melding dat we terug naar de lodge wilden om een oplossing te zoeken. Anders moesten we wachten op een bus van een dik uur later, waardoor we weer veel te laat zouden komen en enkel nog even konden spelen. Daarvoor hebben we natuurlijk niet voor een vrijwilligersproject gekozen en zijn we naar Zuid-Afrika/Swaziland gekomen. Balend en klagend zijn we in ieder geval voor deze week tot een oplossing kunnen komen. De volgende dag met een taxi en de twee opvolgende dagen konden we meerijden met busjes van de organisatie in verband met sportdagen. Voor de periode na Mozambique moeten we de situatie nog maar even afwachten.

Door de situatie verveelden Julia, Eliza, Nora (een Zwitsers reisgenootje) en ik ons deze morgen. Lodge eigenaar Pumi nam ons daarom voor de lunch nog even mee naar de hoofdstad Mbabane. Hij leidde ons door een winkelcentrum, langs marktjes, schuren met zelfgemaakte spullen, enzovoort. We hadden niet erg veel tijd dus nu we dit weten is het een leuke plek om nog eens terug te komen. Na een kop koffie (in een lunchroom in een soort computerwinkel, frappant) was het tijd om weer terug te gaan naar de lodge, want er stond weer Siswati les op het programma.

De volgende dag stond er een taxi klaar om ons bij de NCP te brengen. Zo vroeg zijn we nog nooit aangekomen, ideaal! Eindelijk maakten we het hele programma mee. We startten met een snack en liedjes zingen (oftewel schreeuwen). Dit werd gevolgd door lesgeven, eten en spelen, wat we tot deze keer alleen nog maar hadden gedaan.

'S Middags bezochten we een christelijk orphan house. We kregen een rondleiding, waarna we konden helpen met schoonmaken. Zonder al te veel zin waren mijn mede vrijwilliger en ik 'verplicht' om nog boodschap te doen. De juf van onze NCP was namelijk de volgende dag jarig. Hartstikke leuk natuurlijk en we wilden graag wat doen om het te vieren op de NCP. Maar we kregen bijna het idee dat ze dit gewoon elke periode weer tegen nieuwe vrijwilligers zegt, aangezien ze ons er al de hele week zo'n tien keer op een ochtend aan herinnerd. We hebben uiteindelijk verschillende soorten cake gekocht en we hadden zelf nog ballonnen met touw. Uiteraard zijn we na de boodschappen weer langs onze geliefde Mug&Beans geweest.

Het was 18 februari, de verjaardag van de juf. We brachten de werkboeken en blaadjes mee, waar ze al erg blij mee was. Na het zingen, lesgeven en helpen met het eten was het tijd voor de cake en ballonnen. Leuk om te zien dat de kinderen de ballonnen zo geweldig vonden, dat ze deze zelfs bijna leeggelopen hangend aan een touwtje nog meenemen naar 'huis'.

Na de lunch gingen we met de hele groep naar 'homework club', een initiatief van de organisatie waar gesponsorde kinderen van acht tot twaalf jaar hulp krijgen bij huiswerk opdrachten. Ik hielp iemand met wiskunde (ook al heb ik zelf in vijf jaar havo nog nooit een voldoende gehaald op wiskunde) en het was leuk om te zien dat (zelfs) ik binnen twee uur dit kind echt iets kon bijbrengen.

Tijdens het avondeten barstte de hemel open en schoot flits na flits door de lucht. Aangezien we in een bergachtige omgeving zitten waar het op dat moment een beetje mistig was, was het best een spektakel om te zien. Toen ook nog de stroom uitviel in het hele gebied waren we genoodzaakt om op een paar mobiele zaklampjes na, in het donker te eten. Ons plan om naar een cocktailnight in de hoofdstad te gaan viel daarmee ook in duigen. Hier in Zuid-Afrika/Swaziland blijft namelijk het merendeel van de bevolking aan de bank gekluisterd wanneer het regent. Dan zijn er bijvoorbeeld veel minder kinderen aanwezig op de NCP, of gaat men blijkbaar opeens niet meer uit. Stel je voor dat we dat in Nederland ook zouden doen. Maar wij hadden ons ingesteld op een avondje uit, dus ging ik samen met drie andere Nederlandse meiden maar 'even' een cocktail drinken bij de lokale bar Pub&Grill, waar we wat nieuwe mensen hebben ontmoet.

De laatste 'werkdag' voor Mozambique. Het is sportdag op onze NCP, dus gaan we mee met de begeleiders in een busje van de organisatie. Tijdens het laatste stuk hobbelige (hobbelig zoals we dat in Nederland niet eens kennen) werd ik misselijk. Ik moest overgeven en helpen bij de sportdag zat er niet meer in. Toekijkend zag ik al flink op tegen de weg terug. Bij terugkomst in de lodge ben ik maar naar bed gegaan en moest ik building project deze middag helaas overslaan. Tegen de avond knapte ik gelukkig weer redelijk op, maar het avondje uit met de hele groep naar een feestje in Pub&Grill moest ik nog maar even skippen. Jammer, maar ik wil dit weekend natuurlijk fit vertrekken naar Mozambique!